Getto w Częstochowie (niem. Ghetto Tschenstochau; jidysz טשענסטאָכאָווער געטאָ; Czenstochower geto) zostało utworzone 9 kwietnia 1941 roku. Powstało na mocy rozporządzenia podpisanego przez stadthauptmanna Richarda Wendlera.
Getto mieściło się w granicach ulic: od północy Kawia, Kiedrzyńska i Jaskrowska, od południa Fabryczna (obecnie Mielczarskiego), Narutowicza (obecnie Krakowska) i Strażacka, od wschodu rzeka Warta, a od zachodu tory kolejowe. W dużej części pokrywało się z terytorium przedwojennej dzielnicy żydowskiej.
Mieszkańcami getta byli Żydzi z Częstochowy i pobliskich miejscowości (Krzepice, Olsztyn, Mstów, Janów, Przyrów). Deportacje na teren getta nasiliły się w maju 1942. Dokładna liczba ludności getta jest trudna do ustalenia. W początkowym okresie jego istnienia wynosiła blisko 40 tys., w okresie szczytowym (przed likwidacją) 48 tys.
Żydzi z getta pracowali w przemyśle zbrojeniowym, głównie w budynku przy ul. Krótkiej 16 (pierwotnie fabryka „Metalurgia”).
Likwidacja getta rozpoczęła się 22 września 1942 (dzień po święcie Jom Kipur), zakończyła się w nocy z 7 na 8 października. Miejscem koncentracji i selekcji stał się plac Daszyńskiego. W wyniku działań hitlerowców do obozu zagłady w Treblince trafiło 40 tys. osób, na miejscu rozstrzelano 2 tys. (pochowano ich w dołach mogilnych przy ul. Kawiej). W okresie likwidacji getta odnotowano wiele udanych ucieczek. Pozostałych przy życiu Żydów (ok. 5–6 tys.) osadzono w „małym getcie”.
Comments